In de Republiek Moldavië, in een huis waar stilte een al te constante metgezel is geworden, woont de heer Gheorghe Iuteș. Geboren op 16 oktober 1959, heeft de jaren zijn tol geëist van zijn lichaam en kampt hij dagelijks met fysieke beperkingen en eenzaamheid.
Er waren momenten waarop meneer Gheorghe vol energie was, waarop zijn stappen hem brachten waar hij maar moest zijn, waarop zijn handen werkten en bijdroegen aan het leven van de gemeenschap. Misschien had hij een gezin, vrienden, plannen voor de toekomst. Maar nu heeft het leven hem op een moeilijk punt gebracht. Hij is alleen en zijn benen gehoorzamen hem niet meer zoals vroeger.
Door zijn beperkte mobiliteit werd zijn huis niet alleen een fort, maar ook een gevangenis. De muren waar hij ooit met liefde naar keek, vormen nu de grenzen van zijn wereld. Elke dag is een uitdaging: van de ene kamer naar de andere gaan en de eenvoudigste taken uitvoeren, wordt een enorme, soms onmogelijke, opgave. Afhankelijkheid van anderen, zelfs voor kleine dingen, drukt zwaar op de ziel van iemand die gewend is onafhankelijk te zijn.
De vriendelijkheid van mensen is de heer Gheorghe niet onbekend. Hij wil jullie vanuit het diepst van zijn hart bedanken voor al het goede dat jullie al voor hem hebben gedaan, voor elk gebaar van steun dat zijn dagen heeft opgevrolijkt en hem heeft laten zien dat hij niet helemaal vergeten is. Elke hulp die we ontvingen, was een waardevolle daad van menselijkheid.
Vandaag de dag heeft hij echter een specifieke behoefte, een behoefte die zijn levenskwaliteit radicaal zou kunnen veranderen en hem een stukje vrijheid terug zou kunnen geven:
Een rolstoel: Dit zou niet zomaar een voorwerp zijn, maar de sleutel tot meer mobiliteit in huis. Misschien kunt u zelfs even naar buiten, de tuin in, om de frisse lucht en de zon op uw gezicht te voelen. Het zou meer onafhankelijkheid en waardigheid betekenen.
Een aluminium oprijplaat voor de toegang tot het huis: De rolstoel verliest veel van zijn nut als de drempel van het huis een onoverkomelijke barrière blijft. Een eenvoudige maar stevige helling zou hem in staat stellen om het huis in en uit te gaan zonder bovenmenselijke inspanning of voortdurende hulp, en zo de poort naar de buitenwereld te openen.
Deze twee dingen, een rolstoel en een oprit, lijken voor velen misschien eenvoudig, maar voor de heer Gheorghe Iuteș vertegenwoordigen ze de hoop om niet langer een gevangene te zijn in zijn eigen huis, de kans om een deel van zijn verloren autonomie terug te krijgen en het gevoel te hebben dat zijn leven weer wat gemakkelijker en vrijer kan zijn.
Zijn oproep is stil, maar vol hoop. Alle hulp, of het nu financieel is voor de aankoop van deze voorwerpen, of informatie over waar ze tegen een betaalbare prijs te vinden zijn of zelfs gedoneerd kunnen worden, wordt met grote dankbaarheid ontvangen.
Laten we aan de heer Gheorghe Iuteș laten zien dat eenzaamheid en moeilijkheden overwonnen kunnen worden door de vriendelijkheid en solidariteit van de mensen om ons heen. Namens hem danken wij u voor de aandacht die u aan zijn verhaal heeft besteed en voor alle steun die u ons kunt bieden!
